Aankomst in Balannand

Zittend in de taxi rijden we Mumbai in, langs de snel weg staan de palmbomen. I.p.v lantaarnpalen. Om mij heen raast en toetert het verkeer door elkaar. Stoplichten hebben ze wel, maar door rood rijden kan altijd hier. Naast deze drukke weg liggen de sloppenwijken, ongelooflijk, alles wat maar bruikbaar was is voor het huis gebruikt. Bijv. Vodafone platen voor reclame dit zijn de muren van een huis geworden. . Overal langs de kant slapen mensen op de grond, Lopen mensen tussen het verkeer door, en zweven honden op de straat. Hier op straat is het een vrolijke en kleurijke bedoeling, alle mensen hebben gekleurde kleding aan Ook hangt overal was buiten, als de huizen of hekken donker van kleur zijn, worden deze opgevrolijkt door de was. Je moet het een beetje zien als wij al onze was in de voortuin hangen aan hekken, schuttingen, over fietsen, alles wat maar gebruikt kan worden al wasrek. Ondertussen aangekomen bij Balanad, het tehuis ligt in een wijk met stenen huisjes en tussen door wat krottenwijken. Op de hoek van Balanand zit een straatje met allerlei winkeltje, en mensen die zittend op de grond hun groente en fruit te verkopen. De wegen hier zijn redelijk goed, maar als je een straat in rijdt dan is het gewoon plat gestampt zand met loszittende stenen en afval en honden op de weg. En ja hoor daar ben ik dan op de plek waar ik mijn eerste jaar heb doorgebracht. Bij binnenkomst wordt ik hartelijk verwelkomt door het werkzame personeel. Daarna praat ik met Carla, de directrice van dit tehuis, in mijn tijd zat sulu hier, zij is nu directrice van Umang, dit is het verblijf waar de kinderen heen gaan als deze kinderen 18+ zijn. Alles is daar zowat zelfvoorzienend. Op den eerste verdieping bevinden zich de kantoren en receptie en een klein keukentje. Op de tweede verdieping bevindt zich de therapie ruimte en sociale ruimte.
Wat mij het eerste opvalt er staan bijna geen meubels. Alleen wat kasten en af toe een plastic tuinstoel en een tafel die leeg is. Dan gaan we na de verdieping waar de baby kamer is en waar de kinderen van 0 tot 5 jaar zijn. Zodra de kinderen volwassenen zien rennen ze op je af en beginnen ze te praten tegen je, ook houden ze je vast aan je arm en kleding, elke keer zeggen ze didie dat betekend zuster. Zo leuk als die donkere kopjes! We lopen richting de baby kamer hier liggen de baby's van een tot 3 a 4 maanden oud. Er staan allemaal kleine ledikanten langs de muur met baby's, die hier zijn achter gelaten, het zijn allemaal verschillende gekleurde kinderen van licht getint tot hele donkere kinderen. Op de grond ligt een groot kleed hier liggen ook een paar kinderen. Voordat je een ruimte in gaat moet je altijd je schoenen uit doen, waarschijnlijk loop je dan het meestal op blote voeten. En dat is idd zo. Wel apart hoor, hier heb ik 22 jaar geleden ook gelegen, tussen allemaal verschillende baby, die zijn afgestaan uit het zelfde land, om een betere toekomst te krijgen. Wat mooi dat dit bestaat, wat zou er anders van al deze baby en mijzelf terecht zijn gekomen. Daarna lopen we na de kamer er tegenover, hier liggen de kinderen van 4 tot 8 a9 maanden oud. Wat mij opvalt is dat alle kinderen een andere huidskleur hebben. Ik dacht dat dit per streek was, maar dat is echt niet zo, aangezien op straat ook allerlei verschillen mensen met een andere huidskleur lopen. Tegenover de baby kamer liggen de oudere baby's, het baby zijn is er al af. Ook hier staan verschillende soorten ledikanten langs de muur, En een grote commode. Daarnaast bevind zich de zusterpost. Waar ook een bedje staat met een baby. Aan het einde van de gang is een grote ruimte daar staan 6 bedjes en de rest is een lege ruimte. Waar de kinderen op de grond zitten of lekker rond rennen. De douche ruimtes zien er ook anders uit. Je hebt een normale wc, daarnaast een wc in de grond. De douche ruimte is een kleine ruimte met kleine kannetjes en een grote teil, en twee kranen, een douche slang met een sproeierkop is niet te vinden. Het zelfde geld voor het toilet papier, dit gaat op delfde manier als in Dubai. Daarna gaan we naar de volgende verdieping. Hier liggen de speciale kinderen, dit zijn de kinderen met een geestelijke en lichamelijke beperking. Dit was erg heftig om te zien, de lichamen van deze kinderen lagen niet in de normale positie. Bijv. De kleedmaker zit in tegen over gestelde richting, het zelfde geldt voor hun armen, of handen of een gedeelte van het gebit, tevens liep er ook een kindje zonder ogen. Ik was echt even in shock. Dit had ik nog nooit zo erg gezien.
En dan te beseffen dat deze kinderen nog onder de 18 zijn. Wel zien de kinderen er schoon en verzorgd uit. Oja de vloer bestaat uit drie verschillende soorten vloeren, plavuizen, en twee verschillende kleuren van zeil. Schijnbaar leggen ze alleen nieuwe vloeren waar nodig is. Tot nu toe hangen er in alle gangen was, net als buiten. Op deze verdieping bevindt zich ook de keuken. De keuken is netjes schoon en erg groot, dat moet ook zeker als je voor zoveel kinderen moet koken. Ook hier zijn geen stoelen en tafels te vinden. Wel is er langs de kanten een soort bankje waar alle groente en pannen staan. ook hier mogen we geen schoeisel aan. Nog een verdieping te gaan dit is de vierde en de laatste. Hier gaan de kinderen naar school en is er weer een lege ruimte waar was hangt en waar ze kunnen spelen. De schoolgaande kinderen dragen allemaal een uniform. Wie weet mag ik nog een foto maken en de ze plaatsen. Verder zijn er op deze laatste verdieping twee verblijf kamers een voor de vrijwilligers en een voor de staff die hier al haar hele leven lang woont. Zelf woon ik nu tijdelijk naast de school, en dit is in de ochtend goed hoorbaar.heel wat anders dan aan de vloeddijk.


Op de foto's zie je het kindertehuis en op de andere foto zie je de omgeving

Vanwege slechte internetverbinding loop ik achter met mijn reisverslagen. Doordat de verbinding elke keer wegvalt schrijf ik in kleine stukjes. Daardoor ben ik de draad wel eens kwijt en staan er af en toe wat kromme zinnen. Vandaar de aanpassingen. Dat vind ik erg jammer want ik heb al veel dingen meegemaakt!