Mijn Vader gevonden

16 maart 2016 in de avond kom ik aan op het schiphol in Nagpur. Op het vliegveld heb ik al wat meerdere vrouwen gezien, die iets meer de oogopslag hebben van mij, de huidskleur van de vrouwen hier is al een stuk lichter, Ongeveer het zelfde wat ik ook heb. Ook hebben de mensen hier andere gezicht kenmerken als in Mumbai. En zo loop ik dan uit het vliegtuig na de aankomst hal. Alleen staan er geen mensen meer, iedereen is al weg, ik zal toch op gehaald worden door het hotel, na even wat heen en weer gelopen te hebben en gebeld te hebben, kan ik hem echt niet vinden. Een andere man die al zag dat er niet klopte loopt na mij toe en vraagt of ik wordt opgehaald, ik leg mijn verhaal uit, en die man begint ook te zoeken, maar ook zonder resultaat. Ondertussen krijg ik het nummer van de chauffeur, en bel ik hem op. Hij verteld dat hij verder op staat op de grote parkeerplaats. Ik zeg dat hij hier na toe moet komen omdat de p plaats erg groot is. Maar dit begrijpt hij niet echt. De man die naast mij staat neemt de telefoon over en zegt het nogmaals tegen hem. Na tien minuten nog geen persoon te zien, we bellen, weer, en ja hoor daar komt hij aan lopen de eerste lange man ik denk wel 2 meter lang. Hij vondt het niet zo leuk zo te zien, hij neemt mij tas over, en begint te lopen als een malle. Half rennend hou ik hem bij, na gekeken door alle mannen die daar zitten, ben ik blij dat ik nu na het hotel kan. De straten zijn rustig en Leeg, onder tussen zie ik alleen maar hoge
grote gebouwen. Omdat het zo groot verschil is met Mumbai, voelt dit maar koud en kil aan, geen leven op straat. De man in de auto, blijft maar herhalen, als je morgen een taxi nodig hebt dan moet je mij bellen. Maar voor mij heeft hij het al verknalt, je bent de laatste die ik zal bellen. Aangekomen in het hotel, wordt ik verwelkomt door het gehaaste personeel,ze praten gehaast, lopen druk heen en weer, en nemen niet de tijd. Dat is echt even wennen als je uit een omgeving komt waar ze geen tijd kennen. Aangekomen op de hotel kamer waar Sulu ook is, kletsen gezellig wat en bestellen we noedels. Na een half uur komt het eten op de kamer. Het eten smaakt heerlijk, wel zijn de porties hier zo groot dat je dit gemakkelijk kunt eten met 2 a 3 personen. Handig om te weten, voor mijn vakantie. De stopcontacten werken hier niet zo goed, beetje vervelend, want zo kun je mobiel en camera niet volledig ophalen, en ik wil morgen wel foto's kunnen maken. Maja dat is in India, je moet het bijna altijd doen met iets niet zo goed werkt. Tegen half 12, ga ik lekker slapen. Wel een apart idee dat ik nu in mijn geboorteplek ben.

De volgende ochtend 17 maart 2016 sta ik op en denk ik, wat zal er vandaag gaan gebeuren, ik hoop op volledige namen, en dat de woonplaats klopt met wat er in de papieren stond wat Sulu mij vertelde. Ook ben ik erg benieuwd na het kindertehuis in Nagpur de plek waar mijn vader mij heeft gebracht. Na een heerlijk Indiaas ontbijt van alle continenten, wachten we op de taxi en Poenima de sociale werkster van Nagpur. Nadat de taxi wat later is, vertrekken we na het kindertehuis in Nagpur.














Na ongeveer 2uur gereden te hebben, komen we aan bij het kindertehuis, het is een groot gebouw/huis vroeger hadden ze het hele gebouw gehuurd, maar nu huren ze een gedeelte de andere kamers worden bewoond door verschillende families. Na ongeveer 6 trappen opgelopen te hebben komen we aan in het kantoor. Er staan twee verzorgsters ons op te wachten de ene verzorgsters was er toen die tijd dat ik er heeft zij mij toen die tijd verzorgd. Wat leuk omdat te zien, wie het eerste jaar voor mij heeft gezorgd. Na een kleine rondleiding in het kindertehuis waar 4 kinderen onder de 4 maanden oud liggen in hun ledikantjes. Wat erg weinig is vergeleken in Mumbai Gaan we terug na het kantoor, nu gaat sulu mij de informatie geven waar zij achter is gekomen. Een beetje nerveus wat er gaat komen verteld sulu mij de namen van mijn ouders en de achternamen ook verteld zij hoe de gezinssituatie van toen die tijd was. Na echt wel even verbijsterd en onthuts te zijn van zoveel specifieke informatie. Praten we nog wat na. Sulu vraagt wat ik nu wil doen. Ik geef aan dat ik nu wil starten met zoeken in de woonplaats Mouda. Ik ben nu zover, en heb nu de juiste mensen om mij heen die dit mogelijk kunnen maken. Er staan drie grote kasten van boven na beneden helemaal vol gestapeld met dossiers, als je daar moet tussen gaan zoeken ben je echt lang bezig, wel een mooi gezicht, hoe ze hier de administratie bij houden op de indische manier. Na nog even geknuffeld te hebben met de kleine baby's, is het tijd om te gaan. Lieve kleine kinderen, ik wens jullie allemaal een lieve vader en moeder en een mooie toekomst.


Ik kan het nog steeds niet geloven dat dit allemaal gebeurd. Na nog wat foto gemaakt te hebben, vertrekken we met de auto na Mouda, tussendoor halen we nog een vrouw op die ook gaat helpen met zoeken. Nu is het team compleet. Na drie kwartier gereden te hebben komen we aan in het dorp Mouda, dit ligt aan een mooie rivier die nu half droog staat. Langs en tussen de weg lopen allerlei dieren: geiten, kippen, zwijnen, ook zie je zo nu dan een aap in de boom. Welkom op het platteland! Dan stoppen we bij een oranje gebouw, de twee vrouwen stappen uit maar zeggen niet iets, ook zegt sulu niks. Vreemd, ik vraag wat dit is, sulu verteld dat dit het gemeente huis is, waar ze meer informatie gaan opvragen. Hopen dat nu alles is geregistreerd is, aangezien het gebouw er nog niet heel lang staat. En registratie toen die tijd nog niet bestond, Na tien minuten komen ze terug, ze praten wat in hindi en rijden verder het dorpje in. Ik zit in de auto en vol mij verloren, zal het dan toch gebeuren, je hoort het weet dat de kans als maar groter is. Op een gegeven moment rijden door een poort heen dit is de wijk waar waarschijnlijk mijn vader moet wonen. Het straatleven en de huizen geven aan dat dit een arme achterstandsbuurt is. De eerste stop is bij een stenen betonnen huisje waar een vrouw in de deur opening staat, de meiden stappen uit en vragen iets en stappen weer in en we rijden weer verder, Op een gegeven moment, stoppen ze bij een groen geverfd stenen bak huisje. Nadat de meiden weer zijn uitgestapt zonder te praten, lopen ze om het huisje in en verdwijnen ook achter het huisje. Op het eerste oog geen leven te bekennen, naast het huisje zijn ze druk aan het bouwen, want de huisje hier zijn erg oud en vervallen. Ook zie je overal kabel hangen van het ene huis na het andere huis.
Ondetussen maak ik een foto van een bankje met de naamplaats mouda er op. De meiden zijn ondertussen terug gekomen, en staan aan beide kanten van de auto te overleggen met sulu. Zelf ben ik al helemaal blij en trost dat ik nu in mijn woonplaats mag staan.




We rijden nog een stukje verder, en komen weer langs de zelfde soort rond tonde, waar we eerst de rechter afslag namen en nu de linker afslag. De vrouwen stappen weer uit, en wij rijden nog een klein stukje door, tot dat de chauffeur niet meer verder kan, we staan stil in een armoedig straatje. Op een gegeven moment lopen de vrouwen ons weer tegemoet, ze wenken dat wij moeten komen, we rijden een wit huisje voorbij en zetten iets verder op de auto neer. Ik zie aan de vrouwen dat zij een blije uitstraling hebben, zouden ze iets hebben gevonden, wat leid na mijn vader en de rest van de familie, ondertussen ben ik al uitgestapt, en gaat sulu met een afbrokelig trapje het witte huisje binnen ik loop ook na binnen, ik zie een glimp van een man, sulu vraagt na de naam van deze man, Dan zegt hij een naam die mij verteld is dat dit de naam van mijn vader is: Anandrad mitaram waghmare. sulu is al na achteren gelopen met deze man, en ze zijn druk aan het praten. Dan komen ze terug, ik besef dat ik net de naam van mij vader heb gehoord, maar ik kan het niet geloven. Dan staat sulu weer met de man voor mij neus, in mijn hoofd schreeuwt het vertel mij wat je weet, wie is dit, wat heb je net besproken. Dan zegt sulu dit is je vader. Ik kijk na mijn vader, en weet het even niet meer, maar dan kijk ik na mijn vader rode betraande ogen kijken mij aan, liefde, en warmte stroom door mij heen dit is mijn vader die mij weg gaf voor betere en mooie toekomst. Ik sta nu oog in oog met hem. Dankbaar, geraakt en ontroerd, omhelzen wij elkaar, we hebben elkaar weer gevonden na 22 jaar! Mijn vader verteld dat hij terug is geweest na het kinderthuis om mij weer op te halen, maar tevergeefs, ik was er niet meer, aangezien mijn vader getekend had voor adoptie/afstaan kon het kindertehuis geen Nederlandse gegevens geven van mij. Ze wisten niet dat ik toen die tijd al in Nederland was, mij vader heeft met de hele familie nagpur afgezocht waar is mijn dochter. Wat moet dit verschrikkelijk wezen, nog erger dan je kind wegbrengen, niet wetend waar zij is.
Wat ben blij, en dankbaar voor dit kostbare mooie moment in mij leven voor mijzelf en voor hem. Als ik na hem kijk valt mij op dat wij de zelfde gezichtcontour hebben. Nadat ik nu meerder foto heb gezien, zie ik nog meer gezicht kenmerken, het is best lastig, aangezien mijn vader al wat ouders is. Mijn moeder is overleden 7 dagen na de bevalling. Mijn tijdstip van de geboorte wisten ze ook 10:30 in de morgen. Ik had een laag geboorte gewicht en was te vroeg geboren. De naam van mijn moeder is Kusum mitaram waghmare. Kusum betekend bloemen bloesem. En de naam van mijn vader betekend Happy/blij(: wat mooi om zulke dingen nu te weten, ik voel mij ook zo gelukkig, gerust en tevreden, wat ik nu heb.


Na vele foto momenten. Is het al erg druk in de straat en in het huisje van mijn vader. De mensen komen uit de huisjes om te kijken wat er aan de hand is ook de voorbijgangers blijven stilstaan. Mijn vader verteld trots en blij aan iedereen dat ik zijn dochter ben. De mensen die allemaal komen kijken willen ook op de foto met mij. Zeggen ze dat ik hun broer of zus ben maar dat klopt denk ik niet, in elk geval neem ik maar een paar foto, je weet het hier maar nooit. Nadat we een poosje op de straat zijn geweest komt er iemand aan op de moter, het is een man van ongeveer 35, 40 jaar oud, de mensen om mij heen smoezelen wat, mijn eerste oogopslag wat ik zag, dacht ik dit kan wel eens familie zijn, hij had dezelfde vorm gezicht wat ik ook had. De buren vertellen mij dat dit mijn broer is, en ja dat kan idd kloppen, ik heb een half broer. Enkele minuten later bevestigd sulu ook dat dit mijn half broer is. Nadat wij het kleine witte huisje van mijn vader verlaten neem ik de buurt nog even goed op. Mijn vader heeft een smalle voorkamertje en daarachter vier muren waardoor je een kleine vierkant oppervlak hebt, de keuken bestaat uit een klein gasplaatje en de potten en pannen, bekers staan er allemaal om heen op de grond, ook zie ik een paar matrasje op elkaar gestapeld, en nog wat dekens, er hangen wat schilderijen en een klein spiegeltje aan de muur ook zie ik wat potten met specerijen en kruiden en dat was het hele huishouden van mij vader, niet meer dan je nodig hebt om mee te leven.

Mijn halfbroer is getrouwd en heeft zijn eigen huisje. Aangezien ik in het begin had aangegeven dat ik eerst mijn familie van het tweede huwelijk wilde zoeken en ontmoeten, wilde ze voorzichtig zijn en mij niet alle info geven. uiteindelijk gaan we dan toch even na het huis van mijn half broer, en dat is het groene huisje waar ze eerst gevraagd hebben, ook staan daar weer veel mensen, en opnieuw laat mijn vader mij aan iedereen zien. Als ik het huisje van mijn broer kom ziet het er groot en mooi uit, ze beschikken over een bed, stoel, tv en een aparte keuken. Dit is echt al heel veel voor hier. Ik ontmoet de kinderen van mijn half broer en ook de vrouw. Na weer wat foto momenten staat ondertussen dit huisje ook al weer vol, iedereen is nieuwsgierig en wil weten wie ik ben. Ook de de eerste vrouw van mijn vader is overleden, mijn broer komt met een foto van de vrouw van het eerste huwelijk. Wat heeft mij vader al veel verdriet, rouw gehad in zijn leven. Ook vraag ik aan mijn vader of hij ook een foto heeft van mijn moeder en zijn vrouw, helaas heeft hij deze niet. Mijn half broer verteld dat de foto niet hier aanwezig is maar op een andere plek. Ik hoop dat ik deze misschien de volgende keer kan zien, hoewel ik nu al dankbaar ben voor alles wat ik nu gevonden heb.
Na een liefdevol afscheid van mijn vader moet ik weer gaan, achterlaten wat ik gevonden heb mijn famillie. Mijn vader, ik zelf omschrijf mijn vader als een zachtmoedige warme vriendelijke man. Langzaam rijdt de auto de staat uit, mijn laatste blik op mijn vader. Ik voel mij zo vervuld met blijdschap/dankbaarheid en gesterkt, ik ga een nieuwe toekomst tegemoet!!
Helaas hadden we tekort tijd om de rest van mij familie te ontmoeten voor deze dag, volgend jaar of wie weet binnenkort mag ik hen misschien ontmoeten.

Eerste huwelijk:

Vader
Vrouw: overleden
1 zoon/Half broer
3 dochters/ halfzussen

Tweede huwelijk

Mijn Vader:
Moeder: overleden
1 dochter/ zus
1 dochter overleden
1 dochter af moeten staan. Suvarna

Derde huwelijk:

Vader
Getrouwde vrouw.